شنبه پیش رو، در روز ۳۰ نوامبر (۹آذر) در بیش‌ از ۱۶۰۰ شهر بزرگ دنیا مخالفین مجازات اعدام گرد هم خواهند و آمد و در همه‌ی دنیا نسبت به وجود این حکم در جهان اعتراض خواهد شد.

روز ۳۰ نوامبر هر سال روز «شهرها برای زنده‌گی» است.

مناسبت این روز به خاطر ایالت توسکانی در ایتالیا است، ایالتی که در سال ۱۸۷۶ میلادی پیشگام مبارزه با اعدام شده و این مجازات بی‌رحمانه، غیرانسانی و تحقیرآمیز را بریا همیشه لغو کرد.

از سال ۲۰۰۲ به بعد، هر ساله این مراسم در نقاط و مکان‌های دیدنی و تاریخی بسیاری از شهرهای مهم دنیا برگزار می‌شود. نورافشانی یکی از برنامه‌های نمادین این روز است که در تمام شهرها اجرا می‌شود.

در روز ۳۰ نوامبر زبان اعتراض به اعدام جهانی است و مردم بیش از ۱۶۰۰ شهر در دنیا به این حکم غیرانسانی اعتراض می‌کنند. به ۵۸ کشوری که هنوز ناعادلانه این حکم را اجرا می‌کنند. کشورهای نظیر ایران، آمریکا، چین، عربستان، یمن و…

بی‌شک شهری در نزدیکی شما هست برای شرکت در چنین مراسمی و برای «نه گفتن به اعدام» و شرکت در این صدای جهانی

دوستان ساکن در نروژ، در هشت شهر مثل اسلو و تروندهایم و کریستین‌سند این مراسم برگزار می‌شود که می‌توانید از این لینک  اطلاعات‌اش را ببینید.

بی‌شک شهر شما یکی از این ۱۶۰۰ شهری است که روز شنبه به مجازات اعدام اعتراض خواهد کرد و اگر نبود، حتمن شهری در نزدیکی هست برای نه گفتن به اعدام. می‌توانید در فیسبوک جست‌وجو کنید که ایونت‌های زیادی در این مورد هست و یا در توییتر این هشتگ را دنبال کنید:

#citiesforlife

• این ویدئو در همین مورد است.
• عکس: تئاتر کلوسئون در شهر رم ایتالیا است، یکی از مکان‌هایی که هر سال در ۳۰ نوامبر این مراسم در آن اجرا می‌شود.

مدیار

یکم ـ گزارش صد روزه‌ی روحانی رئیس جمهوری ایران کسی که به او رأی دادیم، بیش‌تر از آن‌که گزارش صد روزه‌ی دولت‌اش باشد، «کیفرخواست» دولت احمدی‌نژاد بود. با توجه به این‌که صد روز زمان زیادی نیست و به نظر برای پر کردن گزارش صد روزه وعده‌ داده شده، روحانی بیش‌تر به ارائه آمار و ارقام مربوط به دولت قبلی پرداخت که خود حربه‌ای بود و در مورد دولت خود با استفاده از جمله‌های مثل «به وضعیت مطلوب رسیده» یا به «وضعیت مطلوب خواهد رسید» سعی در گذر کردن یا رد کردن این خلاء زمانی داشت.

دوم ـ دکتر روحانی در ابتدای صحبت‌های خود به «کالاهای اساسی» و کمبود شدید آن در ابتدای دولت خود اشاره کرد و با ارائه‌ی آمارهایی از این کمبود شدید طبق همان بند یک گفت که اکنون ذخیره کالاهای اساسی «به وضعیت مطلوبی» رسیده است. در این بخش وی به #دارو و درمان به عنوان یکی کالای اساسی اشاره نکرد، اما در میانه‌ی صحبت‌ها در حد دو سه جمله اشاره کرده که کمبود دارو به نوعی حل شده و هزینه درمان هم کاهش پیدا کرده است که کاملا بر خلاف واقعیت موجود است، هزینه‌ی کمرشکن درمان در ایران همچنان بر روال سابق است و کمبود شدید دارو همچنان ادامه دارد و بیماران عزیز کشور هم‌چنان با وضعیت بدی روبرو هستند و مشخص نیست چرا چنین امری به این صراحت از سوی ایشان انکار شد! مسأله این است که این مبحث خاص بیش‌تر از ۱۰ روز نباید طول بکشد حل کردنش چرا که مستقیما با جان و سلامت انسان‌ها کار دارد.

سوم ـ رئیس جمهوری به وضعیت پیروان مذاهب و اقلیت‌های مذهبی اشاره کرد و گفت که وضعیت مطلوبی دارند در حال حاضر. ایشان یا مثل هم‌چون رویه‌ی ۳۵ سال گذشته در نظام جمهوری اسلامی پیروان مذاهب دیگر مثل #بهاییان را به رسمیت نمی‌شناسند و یا از بازداشت ادامه‌دار و حبس‌های سنگین و نقض حقوق مستمر و سیستماتیک آنان اطلاعی ندارند. باز هم این مسأله با واقعیت موجود فرسنگ‌ها فاصله داشت و به نوعی انکار واقعیت بود.

چهارم ـ رئیس جمهوری ایران آمار و ارقام‌هایی را از دولت قبلی ارائه دادند که جز ارقام دقیق‌اش همگان از آن اطلاع داشتند و می‌دانستند که «پردرآمدترین دولت ایران، بدهکارترین دولت را تحویل داده است.» سوال این است که دکتر روحانی که با این جزئیات از این وضعیت اطلاع دارد به عنوان رئیس جمهوری که سوگند یاد کرده برای استیفای حقوق مردم چه «پیگیری» کرده است برای این‌که ببیند این درآمده‌های هنگفت صرف چه چیزی شده است و حتا در صورت امکان اقدام به بازگشت آنان به جیب دولت و مردم کند؟ این درآمدهای عظیم گم نشده‌اند که بدهکاری به این عظمت وجود داشته باشند. آیا اصلا اراده‌ای برای پیگیری این مسأله هست؟

پنجم ـ دکتر روحانی از انشتار پیش‌نویس حقوق‌شهروندی بر طبق وعده داده شد خبر داد که بسیار جای خوش‌حالی دارد. بررسی این پیش‌نویس و ایرادهای اساسی و زیاد آن بحث جداگانه‌ای می‌طلبد، اما برای شروع آقای روحانی گرامی این چه حقوق شهروندی است که بند اول آن با به رسمیت شناختن #اعدام آغاز می‌شود؟

ششم ـ ایرادی به خود ما، رأی دادیم که رئیس‌جمهوری پاسخ‌گو داشته باشیم، رأی ندادیم که هواداری عاشقانه کنیم و با یک متلک حقوق‌دان و سرهنگ سرمست شده و باقی مسائل را نبینیم… تا نخواهیم و نپرسیم هیچ دولتی به ما هیچ نخواهد داد و پاسخ‌گو نخواهد بود. حتا دولتی که خود بر سر کار آورده باشیم، با رای‌های خودمان.

مدیار

قصه‌ی «آوین» ۱۸ ساله را شنیدیم، اما در مناطق مرزی غرب کشور، دیگر کردنشین‌ها، آن‌ها که نام «کول‌بر» یا «کاسب‌کار» دارند، «اشتباهی» کشته نمی‌شوند، خیلی قانونی و دقیق؛ بار ۷۰ تا ۱۲۰ کیلویی، شلیک، گلوله، زیر همان بار و به ضربه گلوله، زانو خم می‌شود و تمام. هر روز، هرهفته، هر ماه، قانونی هم هست، اشتباهی نیست، «طرح انسداد مرزها» است و دستور قضایی و نظامی پشت شلیک هر گلوله خوابیده است. رابطه سینه یک کول‌بر و یک گلوله‌ی داغ رابطه‌ای قانونی است، اشتباهی نیست.

کسی عذری نمی‌خواهد، پی‌گیری هم نمی‌شود، رسانه‌ها هم فقط کُردهای‌اش می‌نویسند، مابقی خاموش، مرگ است آخر، تا نبینی خودت و مدرک و سند نداشته باشی که باور نمی‌شود کرد، اصلن می‌شود مگر می‌شود هر هفته چند کول‌بر گلوله بنشیند دلِ سینه‌ها‌شان؟

اما می‌نشیند و در این چند سال هیچ‌گاه نفهمیدم این چه سکوتی است در مقابل این جنایت بزرگ در غرب کشور. شاید خیلی‌هاشان مثل آوین نام‌شان معنی عشق ندهد، خیلی‌هاشان زن جوان و عاشق نباشند، شانس این را نداشته باشند که یک هفته به عروسی‌شان کشته شوند، شانس این را ندارند که روزنامه‌نگاری به خانه‌شان برود و خبرشان بپیچد در شهر… تنها شانسی که دارند این است که «اشتباهی» کشته نمی‌شوند! انگار که این اشتباهی کشته نشدن، یعنی قانونی است و چون قانونی است، گذر کن. این سکوت از همان‌جا می‌آید…

چند سال پیش، نیروی انتظامی انگار که عذاب وجدان داشته باشد، به خانواده‌هایی که به ضرب گلوله عزیزشان را گرفته بود، ۱۰۰ هزارتومان ناقابل می‌داد، خانواده نمی‌گرفتند. با  ۱۰۰ هزار تومان گلوله می‌خرند و هنوز می‌کشند، اما نه اشتباهی.

***

در طول دوره‌ی فعالیت خانه‌ی حقوق بشر ایران (رهانا) خیلی پیگیر اخبار کولبرها بودم، گزارش‌های زیادی هم در این مورد منتشر کردیم، یکی از آن‌ها گزارش تصویری زیر بود که توسط یکی از همکاران که با وجود خطرها به این منطقه سفر کرد بود، تهیه شد و منتشر کردیم.

بازی نان و جان / گزارش تصویری از کولبران در مناطق مرزی کردنشین

در مناطق مرزی کردنشین شهروندان ایرانی به خاطر فقر و نبود شغل برای امرار معاش مجبورند بارهای ۷۰ الی ۱۲۰ کیلویی را در مسیرهای طولانی حمل کنند.

کولبری شغلی است در مناطق مرزی بین ایران و عراق. در مناطق مرزی کردنشین شهروندان ایرانی به خاطر فقر و نبود شغل برای امرار معاش مجبورند بارهای ۷۰ الی ۱۲۰ کیلویی را در مسیرهای طولانی حمل کنند.

با توجه به طرح «انسداد مرزها» بسیاری از این مرزنشینان با خطر مرگ روبه‌رو هستند. نیروهای انتظامی دستور شلیک مستقیم به آنان را داشته و مرزنشینان در این کار جان خود را کف دست دارند.

در طول سال گذشته بر اساس گزارش‌ سالانه خانه حقوق بشر ایران دست کم ۹۰ کولبر توسط تیراندازی نیروهای انتظامی جان خود را از دست دادند. این مسأله از ابتدای سال جاری نیز روند افزون‌تری یافته و ده‌ها کولبر تا کنون جان خود را از دست داده‌اند

در برگه‌ی اعلام وضعیت زندان‌اش «تاریخ بازداشت» ۳ خرداد ۱۳۹۱ نوشته شده و در برابر «تاریخ تحویل به زندان»‌اش نوشته شده ۲۷ دی ماه ۱۳۹۱ و تمام این مدت را در سلول‌های انفرادی زندان #اوین بوده است…

سهیل بابادی متولد ۱۳۵۷ از همان تاریخ ۳ خرداد ۱۳۹۱ در «بازداشت موقت» به سر می‌برد و قرار است تا یکی دو هفته دیگر بعد از این موقتِ طولانی دادگاه‌اش تشکیل بشود. یک شهروند عادی و یک کاربر اینترنت است که چند کامنت در صفحه‌ی فیسبوکی «کمپین امام نقی» گذاشته است، کامنت‌هایی که ۱۰ تا هم نمی‌شوند، اما به خاطر این «کامنت‌ها» ۷ ماه انفرادی را با «شکنجه» گذرانده و حدود ۱۸ ماه است که در بازداشت است و از این سخت‌تر ماجرا اتهامات عجیب و غریبی است که در قرار بازداشت‌اش درج شده؛
۱٫ مفسد فی‌الارض
۲٫ سب‌النبی
۳٫ توهین به مقدسات
۴٫ اجتماع و تبانی به قصد ارتکاب جرم
۵٫ عضویت در کمپین امام نقی با هدف اقدام علیه امنیت ملی
۶٫ توهین به مقام رهبری در فضای مجازی
۷٫ توهین به رئیس جمهور

و عجیب‌تر این‌که این اتهامات در شعبه‌ی ۷۹ کیفری استان تهران هم در کیفرخواستی که برای‌اش نوشته‌اند، آمده است.
در تمام این حدود ۱۸ ماه سه یا چهار خبر از او منتشر شده و یکی از آن‌ها «رنج‌نامه»‌اش بوده از دوران انفرادی و شکنجه‌ها و بی‌قانونی‌ها، اما به خاطر همین «اطلاع‌رسانی» ماه‌ها است که نه تنها از «ملاقات‌ حضوری» با خانواده محروم است و نه تنها «وکیل»‌اش را نمی‌تواند ملاقات کند، بلکه  بازپرسِ شعبه سوم دادسری شهید مقدس (مستقر در زندان اوین) آقای «اسدی» برای‌اش پرونده‌ی جدید با اتهام «تبلیغ علیه نظام» تشکیل داده و به دادگاه فرستاده است!

روز گذشته سردار اسماعیل احمدی مقدم فرمانده پلیس ایران در مصاحبه با ایسنا در مورد پرونده‌ی «ستار بهشتی» گفته بود که این شخص «نه قاتل بالفطره بود و نه جانی خطرناک و حالا در وبلاگش توهین، فحاشی و فراخوانی زده بود که شش تن هم آن مطلب را نخوانده بودند. نکته‌ای که باید در این پرونده رعایت می‌شد، نگه‌داشتن «حد» است.»

فارغ از این‌که «نگه‌داشتن حد» در سیستم قضایی و حقوقی چه معنایی دارد، حالا باید پرسید که «چند کامنت» و این همه روز انفرادی و زندان و این همه «عناوین اتهامی» نگه داشتن «حد» است؟ با چند کامنت می‌توان اتهامی داشت که مجازات‌اش «اعدام» است و سال‌ها زندان؟ هر هفته ۵۲ نفر در تهران به خاطر آلودگی هوا می‌میرند و هر روز ۵۰ نفر به خاطر تصادفات در ایران، به خاطر «چند کامنت» در فیسبوک چند نفر و چند خانواده چه می‌شوند؟

• چندی پیش محمد نصیری از دیگر کسانی که در این صفحه فیسبوکی بوده است، به اتهام‌های ««توهین به مقدسات، توهین به آیت‌الله خمینی، توهین به مقام رهبری، تبلیغ علیه نظام، اجتماع و تبانی و توهین به رئیس جمهور» به ۱۰ سال و شش ماه حبس تعزیری محکوم شده است.
• پیش‌تر نوشته بودم؛ یک زندانی، سهیل‌ بابادی
• لینک این مطلب در بالاترین
• خبر تازه: هشت وب‌نگار به اتهام “توهین به مقدسات”‌ در رفسنجان بازداشت شدند

یک معلم به نام مسعود پویان طبق حکم دادگاه قرار است به اندازه یک طلوع خورشید دیگر عمر کند، پیش از دومین طلوعی که خواهد آمد، خورشید زنده‌گی‌اش به غروب خواهد رسید، آن‌هم با مجازات «غیرانسانی، بی‌رحمانه و تحقیرآمیز» اعدام…

اعدام‌های گسترده در هفته‌های اخیر هیچ دست‌آوری جز خشونت و تقدیس آن نداشته است. می‌تواند یک انسان دیگر اعدام نشود و برای یک انسان مجازاتی به طریقه‌ی عدالت اتفاق افتد.

می‌شود خورشید زنده‌گی یک انسان دیگر را با طناب دار به غروب خشونت نسپرد، تا طلوع‌های دیگر بیاید و زنده‌گی طعم عدالت بگیرد…

اعدام‌اش نکنید، هیچ انسانی را به هیچ دلیلی، در هیچ جایی اعدام نکنید…

مدیار

ک پناهنده‌ی ایرانی این‌جا در نروژ چند روز قبل سومین جواب منفی را از دولت نروژ همراه با حکم اخراج ازکشور و بازگرداندن به ایران گرفت. پلیس نروژ هم در دو روز اخیر برای بازداشت و برگرداندنش به ایران اقدام کرد و موفق به بازداشت‌اش نشد.

او هم بعد از این اتفاق با تماس با رسانه‌ها و پلیس گفت تهدید به خودکشی و خودسوزی به عنوان آخرین راه کرد… واقعیت این‌که موارد موجود در پرونده‌اش درست است و در صورت بازگشت به صورت جدی امنیت‌اش در خطر خواهد بود، جواب منفی به پرونده‌ی او یک سورپرایز خیلی بد و عجیب است که نظیرش را ندیده‌ام. حالا از دیروز پلیس و مقامات امنیتی نروژ که تهدید او را شنیده‌اند ترسیده و به تکاپو افتاده‌اند. چون درگیر این مسأله هستم، به وضوح ترس‌شان را می‌بینم، اما نمی‌دانم چرا اقدامی که باید را نمی‌کنند…

واقعیت این است که کم‌تر کسی هست که اگر شرایط محل زنده‌گی و کشورش مساعد باشد، راضی به ترک آن باشد. مهاجرت از یک کشور به کشور دیگر به معنای این است که زنده‌گی در شرایط قبلی دل‌خواه نبوده است و اگر بود بی‌شک مهاجرتی درکار نبود، مریض نیستیم که خانواده و دوستان و همه‌ی زنده‌گی خود را رها کنیم تا در کشور دیگر باشیم…

این حق هر انسانی است که هر کجا که دل‌اش خواست زنده‌گی کند، هر جایی که بیش‌تر به او احساس آرامش و امنیت و امید به آینده را می‌دهد، اما مرزهای قراردادی این را قبول نمی‌کند، مرزهای قرارداری یا می‌خواهند محصور کنند یا پشت دیوار بلند خود انسان‌ها را نگاه دارند. در چنین مورادی است که مرزهای قراردای می‌شوند یک مورد مهم نقض حقوق‌بشر؛ وقتی امنیت و آرامش و زنده‌گی و امید را از هر انسانی می‌گیرند. انگار نژادپرستانه می‌شوند این مرزها، مرزهایی که می‌گوید این محدوده تنها مال نروژی‌ها است، برای ایرانی‌ها است، برای فرانسوی‌ها است و… غیر از این‌ها هر انسان دیگری با شرطها و ضوابط خاص می‌تواند برای همیشه یا برای مدتی در آن زنده‌گی کند. ضوابطی که مثل مورد اخیر باعث به آخر خط رسیدن یک انسان می‌شوند و او دست از همه چیز می‌خواهد بشوید…

مرزها هیچ دوست داشتنی نیستند، وقتی باعث تهدید امنیت و آرامش و از همه مهم‌تر زنده‌گی انسانی می‌شوند… آدم دوست دارد هیچ مرزی نباشد تا هر که هر جا خواست احساس آرامش کند… امیدوارم برای کمک به او موفق شویم.

مدیار

۱٫ پرده‌ی اول: طبق اخبار اولیه و بنا بر اظهارات مقامات قضایی و انتظامی «۱۶ نفر در پاسخ به درگیری مسلحانه سراوان که منجر به کشته شدن ۱۴ سرباز وظیف شده» اعدام شدند. به گفته دادستان عمومی و انقلاب زاهدان «این افراد وابسته به گروهک جیش العدل، انصار و سایر گروه‌های شرارت بودند.»

این اظهارات مورد اعتماد «فعالین سیاسی» قرار گرفت که به مجازات «بی‌رحمانه و غیرانسانی» اعدام همیشه یا در شرایطی مثل این اعتقاد داشته و از آن حمایت کردند و مخالفت با #اعدام در صورت کلی و در خصوص این افراد را با اتهاماتی ناشایست تعریف کردند.

۲٫ پرده‌ی دوم: روز گذشته خبری در برخی سایت‌های غیررسمی اعلام شد که یک زندانی در خرم‌آباد به نام «سلمان میایی» اعدام شده است که دستگاه قضایی او را جزو اعدام شده‌گان زندان زاهدان عنوان کرده است. سلمان میایی در زمان بازداشت ۲۲ ساله بوده است.

۳٫ پرده‌ی سوم: امروز رییس کل دادگستری سیستان و بلوچستان در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر اعلام کرده است که «هشت نفر از اعدام شده‌گان به اتهام همکاری با گروه‌های تروریستی اعدام شده‌اند و هشت نفر دیگر قاچاقچی مواد مخدر بوده‌اند و ارتباطی با گروه‌های تروریستی که در درگیری سراوان نقش داشته‌اند، نداشته‌اند. یک نفر از این اعدام شده‌گان نیز زن بوده است. نام اعدام شده‌گان در این خبر آمده است، نام یکی از آن‌ها سلمان میایی است.

این مسأله بر خلاف ادعاهای اولیه مقامات قضایی و انتظامی بود که مورد استقبال «فعالین سیاسی» قرار گرفته بود.

۴٫ پرده‌ی چهارم، دادنامه‌ی حبیب‌الله گلپری‌پور در سایت‌های اینترنتی منشتر شده است، انشاالله که «فعالین سیاسی» مدافع اعدام در کتاب‌سوزانی که قوه‌ی قضاییه «کتاب‌های گلپری‌پور را بدان محکوم کرده است، شرکت نخواهند کرد. درست است که با اعدام موافق هستند، اما با کتاب‌سوزان (امحاء کتاب) هم؟

۵٫ پرده‌ی آخر؛ بنویسیم و بدانیم تروریسم در هر حالتی محکوم است و اعدام در هر شرایطی و به هر دلیلی مجازاتی است بی‌رحمانه و غیرانسانی و به آن‌ها که پیشه و حرفه‌شان شکار انسان‌ها است اعتمادی نیست. حقوق‌بشر برای آحاد بشر است؛ برای انسان‌های باگناه و بی‌گناه

مدیار